Enkaz altından çıkan acı dersler, ağır hesaplar…

Sahi sizce de bu yıkık şehirlerin acı dolu enkazları çok şey öğretmedi mi bize?

Her yarım kalan hikaye, her kurtuluş mucizesi ve küçük kıyamete şahit olan kahramanlar birçok önemli ders verdi ve birkaç ödev var hazırlamamız gereken hem de bekletmeden…

Deprem ülkesinde yaşıyor olmanın, coğrafik konumun, bilimsel gerçeklerin ötesinde birkaç dakikada yerle bir olan hayatların hikayeleri ateşin düştüğü yerden fazlasını yakabileceğini de en acı gerçeklerle anlattı bağıra bağıra hem de…

Hayat şartlarımızı en iyi seviyeye getirebilmek, kendi kendimize yetebilmek için verdiğimiz muazzam gayret ve çaba, yoğun iş hayatları, okul telaşları, aile sorunları, yetmeyen para, bitmeyen dertler ve sorun dediğimiz binlerce cümle kaybolup gitti enkaz altındaki kızının elini bırakamayan babayı görünce…

Dolapta yarını bekleyen yemekler, dekorasyonu kusursuz salon takımları ve misafire özel tabakların toz bulutu içindeki çaresizliğini seyrettik sessizce…

Yaz tatili planlarımız, modelini yükseltme hayali kurduğumuz o araba, giymeye kıyamadığımız ayakkabılar ve gitmeyi ertelediğimiz o güzel manzaralar….

Ve en önemlisi de ölümü unuttuğumuz her an her saniye her nefes şimdilerde korkutur oldu bizi. Kalbini kırdığımız o kişi, haksızlık ettiğimiz pek çok yaşanmışlıklar, üzüldüğümüz her şey, soğuk vicdanımız, yüce inancımız…Kısacası bizi biz yapan her şey bir gece vakti sabaha karşı birkaç dakikada bitti, yitti…

Kalanlar için daha mı zordu? Empati yapmak ne haddimize! Lakin, zordu evladının öldüğünü bilerek beklemek, zordu küçük bir bebeğin artık kimsesiz oluşu, saatler sonra gelen mucizelere yaşanılanları anlatmak zordu…

Çok şey öğretti yıkık şehirlerin acı dolu enkazları bize, en pahalı dersi işledik, hayatımıza kesilen en tuzlu faturanın en ağır hesabı ödedik belkide…

Unutmaya yön tuttuğumuz etik ve ahlaki, insani ve vicdani, manevi ve mistik ne varsa gün yüzüne çıkardı bir karanlık kasvet havası…Gözlerimizi kamaştırdı acı gerçekler bakmaya çekindik çoğu kez ya ben olsaydım demeye korktuk, biz insanlığımızı vicdanımızın tam ortasına koyduk da izledik olanı biteni….

Aynı ateşin başında ısınan yoksulla fakir, aynı enkazda umut bekleyen biri eş biri ana olan binlerce yüreği gördük yaşadığına sevinemeyen, acısını yaşamaya utanan insanlar onlar…

Lakin biz bu kez unutmayacağız, çıkardığımız dersleri kesemizde bir ömür taşıyacağız…Biz vicdanı rahat gönlü zengin insanların hüküm sürdüğü bu toprakların çoğunluğu olacağız.

Öyle ki ademoğluyuz konar göçeriz, ve inkar edilemez ki külyutmaz bir hocanın en ağır dersinden kaldık hepimiz…

Üç yanlış kaç doğruyu götürdü şimdi siz hesaplayın, çok da vaktimiz yokken sadece anı yaşayın, iddiasız ve sade mutlu insanlar olmak şimdi bize düşen, nitekim Yunus Emre vakti zamanında özetlemiş insanın ceddini,” Bir avuç toprak biraz da suyum ben, neyimle övüneyim işte buyum ben…”

Ve kelimelerin kifayetsiz, lügatın da yetersiz kaldığı şu son cümlem özetliyor aslında her şeyi, Candan Erçetin’in hayat verdiği o şarkıdaki gibi ” Yalan….Dünyada ölümden başkası yalan…”